نقد و بررسی The Trial of the Chicago 7 – درامی بر اساس واقعیت

با اینکه دادگاه سال ۱۹۶۹ شیکاگو هفت ‌تا به حال موضوع اصلی چندین اقتباس تلویزیونی و سینمایی بوده است، اما تا این کار را به آرون سورکین نسپرید نمی‌توانید تصویر خوبی از یکی از تاریخی‌ترین و بد‌نام‌ترین برهه‌های تاریخی شیکاگو و آمریکا داشته باشید.

چه کسی بهتر از سورکین که کارگردانی چند مرد خوب را در کارنامه داشته است می‌تواند یک درام دادگاهی را با صحنه‌های بی‌نظیر و درخشان مقابل چشمان ما بیاورد؟

با تماشای این فیلم ممکن است فکر کنید سورکین تلاش کرده است این اتفاقات تاریخی را ملودراماتیک به تصویر بکشد، اما بیشتر داستان فیلم کاملا با واقعیت مطابقت دارد. یک قاضی ایالات متحده آمریکا واقعا در قرن بیستم در یک دادگاه در آمریکا دستور داده است تا دست و پا و دهان متهم را ببندند. دو تا از متهمین واقعا با لباس قضات وارد دادگاه شدند و وقتی از آن‌ها خواسته شد این لباس را دربیاورند، مشخص شد که زیر آن لباس پلیس شیکاگو را بر تن دارند.

دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 با توضیحاتی درباره‌ی این اتفاق دهه ۶۰ میلادی شروع می‌شود و تصاویری آرشیوی از رئیس جمهور لیندون بی. جانسون که تعداد نیروهایی که ماهانه به جنگ ویتنام فرستاده می‌شدند را از ۱۷۰۰۰ نفر به ۳۵۰۰۰ نفر ارتقا داد.

قرعه‌کشی سربازان اعزامی به جنگ که از تلویزیون پخش می‌شد؛ خبرهایی از ترور مارتین لوتر کینگ و بعد از آن رابرت اف. کندی، بازسازی تصاویری از مردان جوان که صندوق پستی خود را باز کرده و نامه اعزام‌شان به جنگ را پیدا می‌کردند و تصاویری از این دست را نشان می‌دهد. هم‌چنین خیلی سریع با فعالین ضدجنگی که قصد دارند در کنوانسیون ملی دموکراتیک تابستان ۱۹۶۸ در شیکاگو جمع شوند آشنا می‌شویم: تام هایدن با بازی ادی ردمین، رهبر دانشجویان خواستار جامعه دموکرات، جری رابین با بازی جرمی استرانگ و ابی هافمن با بازی ساشا بارون کوهن از حزب بین‌المللی جوان، بابی سیل با بازی یحیی عبدالمتین دوم در نقش سخنگوی بین‌الملل حزب پلنگ سیاه و دیوید دیلنگر با بازی جان کرول لینچ که یک نسل از سایر شخصیت‌ها بزرگ‌تر است اما درست به اندازه‌ی آن‌ها در این راه انگیزه و تعهد دارد. البته روحیات این شخصیت‌های کاملا با هم متفاوت است. رابین و هافمن معتقد هستند که شیکاگو فرصت خوبی برای خوش‌گذرانی است. اما هایدن اعتقاداتی قدیمی‌تر داشته و یک معترض سنتی است. دلینگر با این جمله خانواده‌اش را آرام می‌کند:” [شهردار] دلی هیچ‌ وقت کاری نمی‌کند که شهرش به صحنه‌ی نمایش جنگ تبدیل شود”.

این در حالی است که سیل که با اعتراضات صلح‌آمیز مخالف است می‌گوید:” مارتین لوتر کینگ مرده است! او رویایی داشت و حالا یک گلوله در سرش است. مارتین مرده است. مالکو مرده است، مدگار مرده است، بابی مرده است، عیسی مرده است. آن‌ها روش صلح‌آمیز را امتحان کردند و ما راه دیگری را امتحان می‌کنیم.”

اما هیچ چیز آن طور که آن‌ها پیش‌بینی می‌کردند پیش نرفته و پلیس و معترضان درگیر می‌شوند. یک سال بعد، معترضانی که بالاتر درباره‌ی آن‌ها صحبت کردیم به همراه لی وینر با بازی نوآ رابینز، جان فروینز با بازی دنیل فلاهرتی و رنی دیویس با بازی الکس شارپ همگی به توطئه و دامن زدن به شورش‌ها متهم می‌شوند.

سورکین که علاوه بر کارگردانی، نوشتن فیلم‌نامه‌ی The Trial of the Chicago 7 را نیز برعهده داشته است، در انتخاب دیالوگ‌ها دقت زیادی کرده است. به طور مثال ابی هافمن در جایگاه به قاضی می‌گوید:” تا به حال پیش از این برای افکار و عقایدم محاکمه نشده بودم.”

قاعدتا برای روایت فیلم چینش بعضی از اتفاقات با واقعیت تفاوت داشته و برخی جابجایی‌ها اعمال شده است. دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 یک مستند نیست، بلکه نمونه‌ای از تلفیق درام با اتفاقات واقعی است. تصاویری که در عین زیبایی، به اصل واقعیت لطمه‌ای نزده و مطابق با واقعیت هستند. این فیلم یکی از بهترین فیلم‌های امسال به حساب می‌‌آید.

دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 بیست و پنج سپتامبر پخش شد.

حالا نظر برخی منتقدین درباره‌ی این فیلم:

استفانی زاکارک منتقد تایم درباره‌ی این فیلم نوشته است:

“دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 برای ما یادآور شعارهایی است که معترضان زیر باتوم و مشت و لگد پلیس سر دادند:” تمام دنیا در حال تماشا است”. کی رویتان را برمی‌گردانید؟ دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 با جزییات داستان اتفاقی که بیش از ۵۰ سال پیش افتاده است را روایت می‌کند. هیچ وقت زمان مناسبی برای برگرداندن رویتان وجود ندارد.”

بیلی گودی‌کونتز منتقد آریزونا ریپابلیک نقد خود را از این فیلم این‌طور تمام کرده است:

“دادگاه شیکاگو هفت The Trial of the Chicago 7 که برای فیلمی با موضوعی جدی، سبک و روان است، فیلمی غیرمنتظره و جالب است. سورکین به غریضه‌اش اعتماد کرده است. شاید زندگی واقعی جوری شده است که دیگر باور هر چیزی برایمان راحت شده و هیچ چیز دیگر عجیب به نظر نمی‌رسد. به هر حال، این فیلم کاملا به موقع و در بهترین زمان ممکن پخش شده است.”