نگاهی اختصاصی به لایو اکشن مورد انتظار علاءالدین

نگاهی اختصاصی به لایو اکشن مورد انتظار علاءالدین

در این مقاله قصد داریم تا به بررسی یکی از جدیدترین لایو اکشن‌های دیزنی بپردازیم پس با ما همراه باشید.

خب به تازگی کیفیت WEB-DL یکی از لایو اکشن های مورد انتظار جدید دیزنی تحت عنوان «علاءالدین» (Aladdin) منتشر شد که خب قبلا دربارش خبر زیاد نوشته بودم و اطلاعات زیادی درموردش داشتم و با توجه به اون چیزی که اکثر منتقدان درموردش گفته بودن نخواستم زیاد انتظاراتم رو نسبت بهش بالا ببرم اما اصلا اینطوری نبود؛ علاءالدین یه اثر فان و لذت بخشه که با موسیقی‌های زیباش به خوبی تطبیق شده و تونسته رنگ و لعاب زیبایی رو در خودش ایجاد کنه. شاید تو این لایو اکشن زیاد تغییری رو حس نکنید و داستان و کلیت ماجرا شبیه به انیمیشن ۱۹۹۲ دیزنی باشه اما به خوبی ریبوتی رو به وجود آورده که تونسته در کنار شباهت‌هاش برای مخاطب لذت بخش باشه.

داستان علاءالدین درمورد چیه؟

خب سوال چندان جالبی نیست چون اکثر مردم دنیا این انیمیشن رو دیدن و باهاش خاطره دارن  ولی حالا برای اونایی که این انیمیشن رو ندیدن یه خلاصه داستان کوتاهی بگم که داستان دستشون بیاد. این فیلم روایتگر داستان یک پسر جذاب خیابونی به نام علاءالدینه؛ پسری شجاع که در یک خرابه زندگی میکنه و روزی و روزگارش رو با دزدی می‌گذرونه که البته تو این کار هم حرفه‌ایه. در این بین وی با یک دختر شجاع و با اعتماد به‌نفس به نام جاسمین آشنا میشه و با کمک غول چراغ جادو سعی داره تا زندگیش رو تغییر بده و ….. خب تا همینجا کافیه چون نخواستم واسه کسایی که ندیدن جذابیت داستان از بین بره.

اولین چیزی که خیلی نظر من رو جلب کرده بود پر جنب و جوش بودن فیلم بود. یادمه انیمیشن علاءالدین فضایی به نسب خفقان داشت تا در کنار اون حس موزیکال و جذابش ترس رو هم به مخاطب القا کنه و من هم این موضوع رو دوست داشتم و هم بعضی جاها نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. اما وقتی پای فیلم وسط باشه می‌تونی مانوور بیشتری بدی و سازندگان هم به خوبی از این موضوع استفاده کردن و با جلوه‌های ویژه رنگ و لعاب این لایو اکشن رو خیلی بالا بردن جوری که میتونیم این فیلم رو به یک بوم رنگارنگ تشبیه کنیم که از دیدنش لذت می‌برید. بیشتر تمرکز این فیلم روی شخصیت ویل اسمیت (غول چراغ جادو) بود که خیلی ها این موضوع رو دوست داشتن و خیلی ها هم نداشتن؛ غول چراغ جادوی آبی رنگی که ویل اسمیت به خوبی تونست اون رو برای ما به نمایش بذاره یعنی هم از استعدادها و تکنیک‌های رابین ویلیامز (یادش گرامی) استفاده کرد تا حس ۱۹۹۲ این فیلم حفظ شود و هم اینکه با سینمای مدرن اون رو تبطیق داد.

علاوه بر همه اینها تو قرن ۲۱ داریم زندگی می‌کنیم؛ جایی که سازنده‌ها با تکنولوژی هایی مثل CGI و جلوه های ویژه به خوبی می‌تونن زندگی دوباره‌ای به یک شخصیت ببخشن و این موضوع به خوبی درباره شخصیت ویل اسمیت رعایت شد. بعد از ویل اسمیت میرسیم به منا مسعود (بازیگر علاءالدین) و نائومی اسکات (بازیگر پرنسس جاسمین) که به خوبی بار این فیلم رو حمل کردند. لحظات احساسی و موزیکال در انیمیشن شاید به خوبی القا نشه اما فیلم اون رو به خوبی به مخاطب انتقال داد و موزیک زیبای آلن منکن زمانی که با استعداد بنجی پاسک و جاستین پاول ترکیب بشه چیزی نیست جز یه درخشش تمام عیار. در مورد این موضوع جان اولکسینسکی حرف قشنگی میزنه:

“منا مسعود و نائومی اسکات توانستند لایو اکشن علاءالدین را با روش‌های بسیار متفاوت نسبت به نسخه کارتونی به موفقیت برسونند؛ آن هم با احساس و علاقه‌ای که بینشان وجود داشت. نسخه جدید موسیقی A Whole New World از نسخه اصلی خیلی بهتر و تکان‌دهنده تر بود.”

مثل تیم برتون و فیلم «دامبو» (Dumbo)، گای ریچی (که بیشتر به خاطر حس تاریک فیلم هاش مثل شرلوک هولمز به شهرت دست پیدا کرده) کارگردانی متناقض و متضاد برای این پروژه به حساب میاد اما ریچی به خوبی این انرژی و شور و اشتیاق رو در فیلم هندل کرد و حتی یه حس بالیوودی جذابی رو هم به این فیلم اضافه کرد. اکثر انتخاب های بازیگری بسیار عالی بودن به جز یکی که من به شخصه از اون راضی نبودم؛ مروان کنزاری در نقش جعفر. شخصیت منفی این فیلم باید جذبه زیادی داشته باشه و انیمیشن به وضوح تو این موضوع برتری داشت و جعفر رو ترسناک و دیدنی به تصویر کشیده بود اما در این فیلم جعفر رو یه شخصیت ضعیف می‌بینیم که فقط تک و توک تونست به عنوان یه ویلن و شخصیت منفی خوب تو این فیلم حضور داشته باشه. شاید دیزنی می‌تونست انتخاب های بهتری درباره این موضوع داشته باشه اما در هر صورت نقاط قوت این فیلم جای خالی این موضوع رو می‌تونن پر کنن. علاءالدین از بسیاری از جهات نسبت به لایواکشن های دیگر دیزنی مثل «دامبو» برتری داشت اما با اینحال بازم نتونست به مزاج منتقدان خوش بیاد. خیلی ها فیلمنامه و داستان تکراری این فیلم رو مورد انتقاد قرار دادن مثل جیک کول که در نقدش نوشته:

“«علاءالدین» گای ریچی به شکلیه که انگار شما دارید دقیقا همان روایت نسخه اصلی را تماشا می‌کنید اما با یک بی‌میلی و بی‌تفاوتی سرسری بسیار عجیب”

شاید این موضوع درست باشه اما در کل نباید انتظار بسیار زیادی هم از «علاءالدین» داشته باشیم؛ شاید اگه این فیلم بدون پشتوانه یک انیمیشن ساخته شده بود می‌تونست این انتقاد هارو هم نداشته باشه اما اول و آخرش لایو‌اکشنی اقتباسی از یه انیمیشن مربوط به ۲۷ ساله پیشه. ممکنه «علاءالدین» نتونسته باشه تغییراتی در داستان ایجاد کنه و خیلی محتاطانه برخورد کرده باشه، اما حداقل تونسته به این انیمیشن جذاب دیزنی جانی دوباره ببخشه و اون حسی رو که هنگام دیدن انیمیشن داشتیم بهمون منتقل کنه. شما نیز اگر نظری درباره این فیلم داشتید با ما به اشتراک بگذارید.

نویسنده و منتقد: مانی شکیبایی