[حاوی اسپویلر از سریال «بازی ماهی مرکب»]
«بازی ماهی مرکب» (Squid Game) به عنوان پربیننده‌ترین سریال تاریخ نت‌فلیکس در برنامه سینمایی «هفت» نقد شد. «مسعود فراستی» در ابتدا در توصیف سریال می‌گوید: «این سریال را نت‌فلیکس پخش کرده. یعنی یک کمپانی سرمایه‌دارانه جهانی… کمپانی‌ای بود که این [فیلم‌های] مارول را در بوق کرد…»
«جواد طوسی» دیگر منتقد برنامه نیز در توضیحات ابتدایی خود می‌گوید «بازی ماهی مرکب» سریالی است که «یکی به میخ و یکی به نعل» می‌زند و در حالی که ادعای ضد-سرمایه‌داری می‌کند در خدمت نظام سرمایه‌داری است. طوسی اضافه می‌کند: «شاخص‌ترین نمونه مصداقی [پناه بردن سریال به زبان سینما] در این ۹ قسمت «برش موازی» است. به معمولی‌ترین شکلش آن را نشان می‌دهد. گاهی اوقات سطحی و احمقانه می‌شود و من واقعاً تعجب می‌کنم که سریال چرا اینقدر پرمخاطب بود. باید آسیب‌شناسی کنیم نزول سلیقه تماشاچی را.»
«سعید هاشم‌زاده» منتقد سوم «هفت» در برنامه جمعه شب گذشته اضافه می‌کند: «من متوجه شده‌ام که مخاطب عام سطح سلیقه زیبایی‌شناسی و سطح سلیقه کیفی‌اش اساساً تنزل پیدا کرده. وقتی مثال می‌زند، مثالش کامیک بوک است، وقتی مثال می‌زند مثالش مارول است.»
فراستی در ادامه می‌گوید امروز کسی به پای جهانی‌سازی نت‌فلیکس نمی‌رسد: «خشونتی که در سریال است یکی از دلایل فریب [مخاطب] است. بعضی‌ها فکر می‌کنند این خشونت علیه سرمایه‌داری است. مثلاً شما یادتان هست… فیلمی که اسکار را هم برد: «انگل» (Parasite). خشونت ضد-انسانی عنان‌گسیخته و کارگردانش می‌گفت من چپ هستم [اما] به نظر من برده سرمایه‌داری بود. این [اتفاق] دوباره در کره ادامه دارد. یعنی کره به نظرم لقمه مناسبی است. لقمه مناسبی برای نت‌فلیکس و سرمایه‌گذاران است که تبلیغ شوند. سریال به نظر من مبلغ سرمایه‌داری است. این آخرین بازی سرمایه‌داری تا امروز است. من دارم شک می‌کنم آیا این خشونت در جامعه کره هست [یا نه؟]»
هاشم‌زاده می‌گوید منتقد «ورایتی» این خشونت سریال را نوعی «فتیشیزم خشونت» و نوعی بیماری توصیف کرده است: «یعنی مؤلف با چنین چیزی و دست‌آویز کردن خشونت یک رضایت و لذت بیمارگونه را منتقل می‌کند.»
فراستی در مورد فیلمبرداری «بازی ماهی مرکب» می‌گوید: «دوربینی که با مهاجمان است نه با مردم. زاویه دوربین کاملاً و همیشه با قرمزپوشان دست-به-اسلحه است. یعنی دوربین از موضع آن‌هاست. اگر فیلمساز ادعا می‌کند که من علیه این‌ها هستم، این [ادعا] با [انتخاب] جای دوربین لو می‌رود. و سینما یک چنین پدیده‌ای است.»
طوسی «ناجوانمردانه‌ترین» شکل نمایش خشونت استفاده از یک شخصیت پیرمرد سمپاتیک می‌داند و می‌گوید: «ببینید چگونه سریال با برخورد عاطفی من مخاطب هم بازی می‌کند.»
فراستی صحنه شخصیت اصلی سریال با پیرمرد را نمونه «نابلدی» خالق سریال «هوانگ دونگ هیوک» می‌داند: «نماهای کلوز-آپ و اکستریم کلوز-آپ می‌گیرد. از بالا، از بغل. اما هیچ کاری از پیش نمی‌برد. و شعارهای به اصطلاح انسانی و قلابی این پیرمرد. همین پنج دقیقه نشان می‌دهد که او فیلمسازی بلند نیست.»
هاشم‌زاده همدردی با نیروی شر داستان را «بسیار خطرناک» می‌داند و می‌گوید: «لبخند پیرمرد در بازی طناب‌کشی و بازی اول، و بعد بازی دیگر، و مرگی که با پیانو همراه است و کمی «تراژیک». ماجرا این است که چرا ما باید سمپات نیروی شر این سریال شویم، [نیروی شری که] سریال می‌خواهد ضد آن عمل کند.»
فراستی سرمایه‌داری موجود در «بازی ماهی مرکب» را «جلادتر و خون‌ریزتر از همیشه» توصیف می‌کند: «بامزه است. فیلمساز ما را در هیچ لحظه‌ای سمپات با قربانیان نمی‌کند. نمای کشته‌شدگان را نگاه کنید. همه‌شان در لانگ-شات هستند. یعنی عددی نیستند.» این منتقد سپس تفکر موجود در پس تلاش شخصیت‌های فیلم برای دستیابی به ثروتی عظیم را «فیلمفارسی-گونه» می‌داند.
پیشنهادات سایت:
برای باخبر شدن از آخرین اخبار سایت و سینمای جهان ، به کانال تلگرام فیلم تو مووی بپیوندید.
